O co tak naprawdę chodzi ?

Jakiś czas temu poczyniłem taki oto wpis na swoim blogu :

http://jerkbait.pl/blog/18/entry-395-ale-o-co-chodzi/

Przyczynkiem do niego były rozmowy z „niewędkarzami”. Tym razem chciałem nawiązać do rozmów / dyskusji prowadzonych w gronie „braci po kiju”.
Letnie wyjazdy, te krajowe i te zagraniczne, w zaufanym gronie, stanowiły doskonałą okazję do rozmów i refleksji. Lata lecą, łowienie na sztuczne przynęty zmonopolizowało moją osobę w roku 1993. Dawno to i niedawno. Niektóre epizody czy ryby pamięta się jakby to było wczoraj. Wiele historyjek już chyba bezpowrotnie odeszło w niepamięć. Taka rzeczy kolej.
Przy okazji ostatnich porządków miałem okazje zobaczyć trochę zdjęć z tych pierwszych sezonów. Tak do przełomu wieków. Przepaść ogromna. A co najbardziej odzwierciedla dystans to refleksja, że nigdy „wtedy” – te 15 / 20 lat temu, nie wyobrażałem sobie, że w moim wędkarstwie zabrnę dokąd zabrnąłem.
Nie uważam się za nie wiadomo kogo, żeby było to jasne. Znam wielu wędkarzy dużo lepszych ode mnie. Co nie jest mierzalne rekordami w danych gatunkach ryb. Z tak zwanym nosem i innymi przymiotami dobrego łowcy.
Ale przez pryzmat wyników, podejścia do ryb i wielu innych aspektów wędkarstwa jako takiego, a przede wszystkim przez „głowę” wiem, że dystans między mną początkującym a mną, A.D. 2016 jest bardziej niż spory.

Zdjęcie powyżej to ryba, która najbardziej mnie cieszy spośród złapanych w tym roku. Aczkolwiek sezon wciąż w toku .

Wyniki to, wiadomo, dostęp do wód, wyprawy, czas, szczęście itd. Jest jednak coś, coś co daje mi energię, pcha mnie do przodu i sprawia, że robię rzeczy niewytłumaczalne dla wielu. I to nie tylko chodzi o „niewędkarzy”, ale też o świeżych adeptów Sztuki.
To niemierzalne, w pełni subiektywne „poczucie sensowności”. Sensowności tego co robię gdy jestem na rybach. Tego co planuje, gdy planuje wyjazd, dokonuje przemyślanych zakupów (a wiadomo, że bywają i zakupy nieprzemyślane J ). To poczucie sprawia, że jestem cierpliwy, nieprzejednany w jednych sytuacjach. A w innych jestem gotowy zmienić wiele natychmiast, już. Gdy to poczucie znika. Jasne, człowiek się myli podejmując pewne decyzje na łowisku i poza nim. Ale nawet w błędzie trwa się łatwiej czując TO COŚ.
Ktoś powie, że świadomość obecności ryb w łowisku pomaga być wytrwałym i cierpliwym, że pozwala wierzyć w to co się robi.

Zdjęcie powyżej - zamknięcie tygodniowego maratonu upalnego trollingu. Ostatniego dnia walczyliśmy do końca...ale dzień był z tych słabszych i ostatnią rybę mieliśmy 6 godzin wcześniej...

Odpowiem: moje życie, czyli ilość czasu i ilość środków jakimi dysponuje, sprawia, że odwiedzanie wód wątpliwych, albo łowienie „byle jak”, „przy okazji” czy „na pół gwizdka” dla mnie nie istnieje. Nie potrafię i chyba nie chcę potrafić dzielić wyjazdów między ryby a najbliższych czy przyjaciół. Co roku jestem na Mazurach, czasami nawet więcej niż raz w roku. Nie przychodzi mi do głowy brać sprzętu ? Jasne, że tam gdzieś można połapać, że można miło spędzić czas z wędką w roku. Jestem bezkompromisowy jak chodzi o C&R, jestem bezkompromisowy jak chodzi o moje wędkowanie. Jak łowię to łowię. Jak mam miło spędzać czas nad wodą to wsiądę z Żona na rower wodny, albo wypije piwerko na pomoście. Wędka mi wtedy nie jest potrzebna. Moje wędkarstwo to jednak krew, pot i łzy. Planuję wyjazd, łowię na maxa, wracam do rzeczywistości. Tak to u mnie działa. I tak samo z tym poczuciem subiektywnym. Jeśli mi ono towarzyszy, to wyniki są sprawą drugorzędna. Jeśli łowię bez przekonania, w wyniku jakiś okoliczności lub kompromisów (ostatnio już się nie zdarza) to nawet okazowe zdobycze mnie nie cieszą. Przypadkowe ryby mają dla mnie małą wartość. Nie ważne jak wyjątkowych są rozmiarów. Przykład : jeśli by w wyniku jakiś okoliczności wylądował nad przypadkową wodą i złowił, powiedzmy, szczupaka 130 cm…to nawet nie wiem czy bym focił. To nie jest mój sukces wędkarski, to nie jest moje wędkowanie. Cenię ryby wypracowane, nieprzypadkowe, ryby złowione w „pocie, krwi i łzach”.

Wypracowany trollingowy szczupak wraca do siebie.

Myślę, że doskonale to tłumaczy moją absencję w zagranicznych wojażach czy dalekich wyprawach. Czasami nachodzi mnie chęć by gdzieś pojechać…ale nigdzie nie byłem od lat. Jakoś nie ciągnie mnie, nie czuję tego. Moje wędkowanie to pewne łowiska w Polsce i łowiska w Hiszpanii. W Szwecji nie byłem już 7 lat i na razie się nie zapowiada. Postawa dziwna ? zamknięta ? Może i tak. Ale od kilku lat sezony uznaję za bardzo lub po prostu udane. Ciągle znajduję impulsy do rozwoju i samodoskonalenia się w ramach uprawianego wędkarstwa . Miałem kilka sezonów ostrego łowienia sumów. Poczułem, że doszedłem do ściany. Łowiłem powtarzalnie ryby i rozmiary przestały robić wrażenie.

Jeden z sumków z ostatnich sesji trollingowania za wąsaczem..

Od kilku lat mam fazę na pstrągi potokowe w rzekach. Czy mi minie? Czas pokaże. Nadal niezmiennie, od lat, lubuję się w lekkim i lekko średnim spinningu na dużej nizinnej rzece. Lubię też połowić na trolling tak przez tydzień / dwa w seoznie. Oczywiście bezkompromisowo. Bez ani jednego spinningu w łodzi.

Spiningowe występy na dużej rzece.

Kończąc ten przydługi wywód, pytanie o co chodzi ma , wydaję mi się na dzień dzisiejszy, jasną odpowiedź.
Moje wędkarstwo to sumiennie przygotowane, zaplanowane i bezkompromisowe łowienie w poczuciu sensowności tego co robię. Jeśli kiedyś wywróci mi się ten porządek, poinformuję o tym w blogu.

Ryba, która aktualnie jest u mnie na topie. Pstrąg potokowy.

Pozdrawiam i dziękuję za lekturę.