Tylko pozazdrościć a tak poza tym, nic dodać nic ująć 

Lekko nie było ...., jak to na dużej, pośniegowej wodzie. Chwilami miałem wrażenie orki na ugorze, ale stosując się do wędkarskiego credo Pawełka, nie zniechęcać się tylko rzucać ile wlezie, ostatniego dnia i ja miałem swoje pięć minut..., a w zasadzie siedem, bo tyle zajęło mi złowienie dwóch ładnych potoków. Wcześniej był tylko jeden krótki i dwa dni na totalne zero. Pawełek - wiadomo - mistrz streamera - trudno oprzeć się wrażeniu, że i w kałuży pstrąga w końcu znajdzie, Grześ, jak zawsze chadzał swoimi ścieżkami, a później, z miną niewiniątka pokazywał fotki - ot choćby grubego klenia. Mariusz dotarł dwa dni później, miał mniej czasu na "oswojenie wody", ale też miał napięty sznur. Jurek nie do końca rozumiał nasze wieczorne pogaduch, którym towarzyszyło rozkładanie wędek, kołowrotków i streamerów, ale po przemierzeniu okolicy na piechotkę raczył nas specjałami swojej kuchni. Towarzysko spotkanie znakomite, wędkarsko ...., hm ....., no cóż ..... z wyjątkiem pierwszego dnia, gdy pojawił się jeden wędkarz, byliśmy na całym OS - ie sami, bo teoretycznie woda była niemal nie do łowienia ...., na szczęście teoretycznie. Robert.

Może, to nie wybrzmiało dostatecznie, tak więc piszę o tym tutaj .

Robercie, obserwując Twe postępy w streamerowaniu, konsekwencję, upór bez mała jestem spokojny o wyniki w następnych zmaganiach z przyrodą.

Pamiętam, gdy parę lat temu przymierzałeś się do metody zmieniałeś  często linki, przypony, przynęty...Teraz już widzę pewność w Twych poczynaniach, wiarę w obraną strategię i rzuty, rzuty, rzuty...Dwa fajne pstrągi potwierdziły strategię...

A Grzesiu? Nigdy nic z Nim nie wiadomo...:)

Ale, ale..... nie o reklamę mojej skromnej osoby tu chodzi Pawełku. Zajęty wyławianiem ryb, które teoretycznie miały nie brać zapewne nie zauważasz, że intensywnie obserwuję Twoje streamerowe poczynania i niekiedy prawie udaje się Mistrza doganiać, jednak "prawie" robi różnicę. A Grześ, jak o nim kiedyś Andrzej Stanek powiedział, to wędkarz nietuzinkowy. Nie ma co gadać - było super chłopaki pięćdziesiątaki. Już kombinuję co do 6 spotkania klubu - może jesienny lipień, może znowu ukochany San, a może Łupawa ....?

Pawełku, świetnie opisałeś i zilustrowałeś - jak zwykle ! To co piękne to się szybko kończy ale tylko po to by planować nowe.... Jak Wam plany urlopowe pozwolą :-) to jesień - powtórka. Było wspaniale i dodatkowo bardzo miło Robercie, że namówiłeś i zabrałeś z sobą Jurka ! Był z nami przynajmniej "jeden normalny"...... Mariusz - mimo, że na krócej ale dotarł !

Na filmikach podziwiam i podpatruję technikę rzutów Waszej całej trójki - bo co tam na końcu linek zakładacie tego niestety nie widać -:). Grzegorz

Oj, lekko nie było na tej wyprawie, oj nie było. Woda zimna i duża, rybki niemrawe. Trzeba było pstrągowi streamera prawie na łeb podać, aby zareagował. I oczywiście sprowadzić go dość głęboko, z czym miałem największy problem bo moje przynęty do najcięższych nie należały. Ale czasami się udawało, trochę z pomocą nurtu a trochę przy pomocy końcówki intermedium na Cortland Ghost.

Mogłem w końcu, jak wspomniał Paweł wypróbować kupionego nie tak dawno SAGE'a ONE w klasie #6. Ze wspomnianą wyżej linką wędeczka spisywała się doskonale. jednak jest klasa w tych wędkach i nie darmo przez ostatnie lata była to sztandarowa konstrukcja Sege.

Konsekwencja w łowieniu, której ambasadorami są Paweł i Robert przyniosła Im naprawdę piękne ryby, tym cenniejsze, że złowione w warunkach przez większość uważanych za beznadziejne. Koledzy, wielki szacunek za wytrwałość i wspomnianą konsekwencję. Grześ to jak zawsze "wędkarz - zagadka". Wędrował On sobie brzegami, podrzucając co jakiś czas w ciekawe miejsca swoje przynęty i wypracował tym piękne ryby udowadniając, że  wędkowanie z brzegu też może być skuteczne.

Kilka słów poświęcić należy Jerzemu, który musiał znosić nasze gadulstwo obracające się praktycznie wokół jednego - muchowania. Dzielnie tolerował walające się pomiędzy talerzami kołowrotki, przymykał oko na pudełka muchowe wymieszane ze sztućcami. A przy tym raczył nas przysmakami traperskimi, którem jedyne czego brakowało to zapach dymu z ogniska. Smakowo były to po prostu dzieła sztuki kulinarnej.

W takim klimacie, towarzystwie i nastroju mogłem oderwać się od mojego codziennego świata zawodowego, odpocząłem psychicznie przy jednoczesnym nabyciu kilku dotkliwych zakwasów. Ale te zakwasy traktować należy jako przyłów, jako bonus od Sanu, aby dłużej pamietać.

Kolejne spotkanie Pięćdziesiątaków za nami, wiele następnych przed nami. Może jeszcze tego lata lub jesieni? Jedno jest pewne, następne będzie napewno. A to ostatnie? Nazwałbym je "Lekcją pokory", pokory wobec rzeki, pokory wobec ryb, pokory wobec własnych umiejętności. Po prostu: "Lekcja pokory".

Traveling Wilburys pod dobrą muchą.. :) Tego co najważniejsze, nie da się oddać słowami..

Sławku .... jakże miłe porównanie do supergigantów pięknego brzmienia. https://m.youtube.com/watch?v=L8s9dmuAKvU

Skoro o graniu i ulubionych...proponuję ten motyw, który od dłuższego czasu mnie urzeka.
Rewelacyjny kawałek, który wyniósł na szczyty popularności świetną grupę.
Tytuł filmu (serialu) Robercie trochę a'propos Twych i Jerzyka aktywności... :)

https://www.youtube.com/watch?v=p4zluA60hjs

 

A Mariusz z tą pokorą to trochę przegina...

Mariuszek nasz ....skromny jest po prostu, ale kompan najprzedniejszy.

Paweł, ta wyprawa to z pewnością lekcja pokory dla mnie. Zwłaszcza sobotni epizod, zakończony wiesz czym. Bo jak się łowi to się nie łazi po śliskich kamieniach, a jak się łazi po śliskich kamieniach to się używa kija do brodzenia w celu podparcia i zapewnienia sobie równowagi. Kijek przytroczony do boku tego komfortu nie zapewnia. I skończyło się "sami wiecie czym". 

Oczywiście brodzenie w takiej rzece, ale i innych, jest łatwiejsze gdy mamy kij do podparcia. Gdy byłem mlodszy i lżejszy nie zwracalem na to uwagi, choć parę razy plynąłem z nurtem bo jak wiecie lubię głębokie nurty.
System zawieszania kija, ktory wymyśliłem i opisałem w wątku "wading staff", system z magnesem i przesuwnym uchwytem do paska jest naprawdę pomocny.Już nad Dunajcem sprawdzil się i dopomógł.
Wspomnę jeszcze, że moje muchy się moczą i wabią takze wtedy gdy przechodzę rzekę , ustawiem odpowiednio mocno hamulec swietnego kolowrotka np. Nautilusa(Hatch ma hamulec :) ?) i podpierajac się kijem utrzymuję muchy w nurcie na "prostym kiju" Działa!

Pozytywnie pozazdrościć, piękne rybki, piękne fotki wspaniały opis. Gratuluję wypadu!!!

Dziękuję za sympatyczny komentarz, każde z naszych spotkań jest trochę inne. A wpisy na blogu traktuję w pewnym sensie jak pamiętnik.Pozdrawiam

Domyślam się, że Marszal nęcił muchami jeszcze bardziej pomysłowo.. :)

Blisko Sławku, blisko, ale było ostrzej!!! Może Mariusz sam opowie???

No dawaj Mariusz....., trudno, skoro powiedziałeś "A"..........

Robertino, podaj skopolaminę Mariuszowi, choćby wirtualną. To człek prawy, opowie...!!!

Było to tak. Sobotnie, późne popołudnie, w nogach i rekach już kilka godzin łowienia. Silny nurt nie pozwalał chociaż na chwilę o sobie zapomnieć i nakazywał w każdej chwili łowienia zachowywać wysoką koncentrację, aby nie popłynąć wraz z nim. Przed bystrzem na wysokości wiaty jest kilkadziesiąt metrów spokojniejszej, ale jednak dość wartko płynącej wody, w której pstrągi lubią sobie i pomieszkać i podjadać. Wychodząc od środka rzeki na wysokości wyspy w kierunku brzegu dokładnie, wachlarzem czesałem sobie tę wodę z nadzieją, że "kropek" posmakuje moją pijaweczkę. Ostrożnie, krok po kroku do przodu a w międzyczasie kilka rzutów. Będąc około 15 m od brzegu nastąpiło spotkanie mojej przynęty z pyskiem pstrąga. Nie był to jakiś wieki "nakrapianiec", oceniam go na około 40 cm. Przy długiej lince bez trudu pognał w leżące koło brzegu zwalone drzewo i gdzieś pomiędzy jego gałęziami znalazł sobie chwilowe schronienie. Wędzisko cały czas pulsowało a w mojej głowie zrodził się pomysł aby nie oddając mu sznura, zacząć go skracać poprzez podejście do drzewa. Powoli starałem się tak czynić, trzymając cały czas napiętą linkę. Wędzisko pulsowało. Dokręciłem o dwa kliknięcia hamulec i postawiłem jeden dłuższy kro z nurtem, potem drugi. W tym momencie czubek buta trafił w kamień, mną zakołysało, nurt napierał a ja starając się utrzymać równowagę prawą ręką (tą, w której trzymałem wędzisko) gwałtownie odrzuciłem do tyłu. Usłyszałem trzask i na lince zwisły dwa elementy mojej szczytówki. Poluzowana linka umożliwiła pstrągowi uwolnienie się z haka a ja zostałem z głupią miną i złamanym Sage Xi3.

Chwila zadumy i wniosek, że najlepiej strzelić sobie tą szczytówką w łeb. Kij do brodzenia wisi u boku, nie chciało się go odpiąć z magnesu i skorzystać z jego dobrodziejstwa. Jak byłeś leniwy to masz, na co zasłużyłeś. Wyszedłem z wody, rozbroiłem wędzisko i łowić mi się już nie chciało. Nie żebym rozpaczał, ale jakoś tak głupio z własnej głupoty i lenistwa złamać wędeczkę.

PS.

W poniedziałek, po powrocie złamana część dolna (kielich) poleciały do USA. Czekam.

Andrzej, mój wymach do tyły był tak gwałtowny i mocny, że coś musiało strzelić. Dzięki napiętemu do granicy wytrzymałości kijkowi utrzymałem się na nogach. Była w tym wymachu moc spowodowana instynktem obronnym.

Fajnie to opisałeś, dobrze, że po prostu wiemy, a szczególnie czytelnicy koledzy co i jak się wydarzylo. Sytuacja wyjątkowa, tu Endriu Stanek ma rację, ale jak widać wszystko się może stać, szczególnie przy głębokim brodzeniu i dużym uciągu rzeki. Czekałem przyznam Mariuszu na Twą relację, bo nikt z nas nie był świadkiem zdarzenia. Gdy pomyślę, że godzinę wcześniej rzucałem tym sagem, że dałem mu ostro w kość to sądzę, że miałem dużo szczęścia. Trzeba jednak powiedzieć, że wędzisko było w idealnym stanie, a ten model obciążeń z definicji się nie lęka. Cóż- zdarza się, raz nie zawsze!!!

Paweł, ot taki zbieg wydarzeń spowodowanych trochę lenistwem, trochę brawurą a trochę bezmyślnością. Ale w tym spontanie jest urok naszej pasji. A to, co mi się przydarzyło to taka wisienka na torcie, aby było o czym długo gadać i sprawę szczegółowo przemyśleć. Tragedii nie ma bo marka gwarantuje, że niebawem wędkeczka będzie w pełni sprawna. A lekcja, którą dostałem zapadnie pewnie w pamięci na długo i mam nadzieję, że będę potrafił wyciągnąć z niej wnioski. Ot, taka "lekcja pokory".

No to nie wiedzieć czemu, spodziewałem się przeczytać o mniej popularnym od wiercenia dna butami nęceniu przez niespodziewane zanurzenie całego jestestwa , wabiąc wszystkimi zamoczonymi wabikami naraz..

 

Kilkanaście lat temu wstecz jeden znajomy z miasta Łodzi imieniem Bogdan, dzielnie brodząc w nurtach Wdy próbował uczynnie podzielić się suchymi Red Tagami bodaj ze słynnym dziś Andrzejem. Bo tylko na nie lipienie reflektowały. Bujnęło go, a wszystkie bez wyjątku łowne muchy spadły z wyciągniętej ręki do wody. Cmok, cmok, hap, hap.. i było po muchach.. :) 

 

Ale przygoda niefortunna - można się naprawdę wściec..

Sławek, tylko dzięki mocy blanku Xi3 nie nastąpiło całkowite zanurzenie i podzielenie się zasobami z rzeką i jej mieszkańcami. Dolnik i dwie pozostałe części wytrzymały, szczytówka niestety uległa, jak to czasami szczytówka.