Tak nie wiele się dzieje w moim wędkarskim świecie, że muszę odgrzebywać historie z zeszłego roku, aby coś ciekawego zaprezentować na blogu. Dziś na tapetę idą fotki z wrześniowego wyjazdu do Szkocji, który szerzej opisałem w Sztuce Łowienia. Tak swoją drogą, to osoby śledzące moje wpisy mogą zauważyć, że zrodziła się nowa świecka tradycja alternatywnego rozpoczęcia szkoły dla moich dzieciaków Ponad to, Maks znowu złamał sobie rękę, co trochę utrudniło mu wędkowanie, ale dostał ode mnie moją fartowną czapeczkę, która z automatu dodaje 5pkt to skuteczności.

Odwiedziny znajmowych przeplataliśmy wypadami na ryby. Jak zwykle mieliśmy pod górkę z pogodą (trzeba niepowodzenia na coś zrzucić). Niskie stany wód i bezchmurne niebo nigdy nie idą w parze z połowami łososia. Ponad to nie mogłem się oprzeć wrażeniu jakby było mniej ryb. Co prawda kolega regularnie łowiący na Dee nie narzekał na wyniki, ale mniejsze rzeki świeciły pustkami.

Zbawczy deszcz przyszedł w trakcie pobytu nad Findhorn. Zanim rodzinka wstała na śniadanie, to wyskoczyłem skontrolować co się dzieje w mojej ulubionej rzece. Pomimo idealnych warunków zobaczyłem tylko jedna rybę i całe moje szczęście, że to była właśnie TA ryba. Oczywiście spóźniłem się na śniadanie, ale byłem całkowicie usprawiedliwiony.

Kolejne wyjście nad wodę już w pełnym komplecie. Najstarszy Żbik obchodził właśnie czternaste urodziny (ależ ten czas zapiernicza!!!).

Pomimo fartownej czapeczki i fartownego gipsu Maksa, łosoś wziął Benkowi.

Potem nastąpiły długie godziny mieszania wody. Warunki były OK, ale ryb jak na lekarstwo. Kilka brań, kilka spławów. Zdecydowanie poniżej naszych oczekiwań.

Ja zaliczyłem jeszcze jednego spada i jedno brania. Ostatniego poranka daliśmy sobie z Maksem 2 godzinki nad wodą przed śniadaniem jako koło ratunkowe, ale tylko zobaczyliśmy spław łososia.

Jak zwykle za krótko i za mało połowiliśmy. Wiosenny wypad do Szkocji znowu został skasowany. Niebać covid, jak najbardziej niebać go. Niebać covid, niech odejdzie szybko stąd...