Jerkbait sie śmieje :)

[KRYSTEKWOLF]

Co by nie było monotonii ,na jednym wiadukcie panie ,na drugim panowie -tylko co oni mieli by pokazywać :D :lol: :lol:

Problem dyskryminacji i monotonii -równości uprawnień z głowy :lol:

[Dagon]

...na drugim panowie -tylko co oni mieli by pokazywać  :D :lol: :lol:

 

Jak to co? To nie wiesz co najbardziej rajcuje kobiety?

Wielki, rozpięty pomiędzy obiema rękami i wysunięty mocno do przodu ............... wydruk ze stanem konta.  

Edytowane 7 Kwietnia 2014 przez Dagon

[KRYSTEKWOLF]

Jak to co? To nie wiesz co najbardziej rajcuje kobiety?

Wielki, rozpięty pomiędzy obiema rękami i wysunięty mocno do przodu ............... wydruk ze stanem konta.  

No weż sam wydruk ... Zapomniałeś z konkretnym zasobem na koncie

Teraz to się nam od kobitek dostanie Dagon ,niech tylko poczytają

Chociaż ... anpart bardziej podpadł z fotką huśtawki     ,może jego zlinczują .

Edytowane 7 Kwietnia 2014 przez Krystekwolf

[Dagon]

Ja mogę rozrabiać, nagrabiłem sobie wczoraj, mam przynajmniej dwa dni totalnej bezkarność, wszystko pójdzie na poczet niedzielnego kwasu.

[anpart]

Coś mi się zdaje że ten fotoradar byłby bardziej wypadkowy i pedały mogłyby się pomylić z wrażenia.

Na Pedałach to ten widok nie robi wrażenia

 

 

 

W małym francuskim miasteczku

pewien młodzian od dawna marzył

o tym aby wykąpać się w

krystalicznie czystym jeziorku

położonym na terenie

miejscowego klasztoru

żeńskiego.

 

W końcu pewnego letniego

poranka wziął się na odwagę,

przeskoczył wysoki mur,

rozebrał się w krzaczkach i

uzbrojony jedynie w ręcznik

pognał w stronę wody. Parę

metrów od celu usłyszał

nadchodzące z porannej mszy

zakonnice.

 

Jako, że wkoło nie było żadnego

schowka, chłopak wybrał inną

taktykę.

 

Nabrał kilka garści wapna ze

ścieżki i obsypał nim swoje

ciało.

 

Następnie zastygł obok ścieżki

w bezruchu.

 

Zakonnice nadeszły i oczywiście

natychmiast zainteresowały się

nowym elementem ozdobnym.

 

Pierwsza zakonnica: "Patrzcie,

nowy posąg! Jaki słodki!"

 

Druga: "Jakiś taki

nowoczesny... O, z tyłu ma

otwór!"

 

Trzecia: "Może to automat!?

Wrzucimy pieniążka?"

 

Nie zastanawiając się długo

włożyła w otwór tylny monetę 1

frankową...

 

Jako, że nic się nie działo

pociągnęła dodatkowo za

"uchwyt" z przodu.

 

W tym momencie chłopak z

wrażenia wypuścił mydło...

 

"Super! To działa!" -

stwierdziła siostrzyczka.

 

Druga zaryzykowała 2 franki i

po dwukrotnym pociągnięciu

"uchwytu" stała się

właścicielką ręcznika.

 

Trzecia zakonnica poszła na

całość i "zainwestowała"

biednemu chłopakowi w d*pę 5

franków pociągając po tym ze 20

razy za "uchwyt". Już po chwili

nie mogła ukryć rozczarowania:

 

"Wiedziałam, że to oszustwo! 5

franków za troszkę

szamponu...!"

Edytowane 7 Kwietnia 2014 przez anpart

[KRYSTEKWOLF]

Na Pedałach to ten widok nie robi wrażenia

No to teraz dałeś :lol: :lol:

Mówiąc o pedałach... no wiesz... gaz ,hamulec :lol:

Ja się nie chcę narażać mają większą siłę przebicia niż kompania Leopardów Nawet swoją partię w Sejmie mają ,uważaj anpart bo dosięgnie Cię gniew Anny :lol:

[anpart]

Anna widziała, bardziej bałbym się stanąć tyłem za Biedroniem.

 

Edytowane 7 Kwietnia 2014 przez anpart

[KRYSTEKWOLF]

Anna widziała, bardziej bałbym się stanąć tyłem za Biedroniem.

 

Ja to bym żadnego z takich nie chciał mieć za plecami I tu opakowanie nie ma nic do rzeczy ,bo zawartość jest ta sama

A nuż się przypomni ,co do czego i że można by i ... dupa zbita :lol:

[anpart]

Ja to bym żadnego z takich nie chciał mieć za plecami I tu opakowanie nie ma nic do rzeczy ,bo zawartość jest ta sama

A nuż się przypomni ,co do czego i że można by i ... dupa zbita :lol:

Zbita to pół biedy, gorzej jak będzie zakorkowana jak w kawale - czujesz, czuję, a ruki swobodnyje.

 

 

 

 

Zaciągnął chłopak dziewczynę w parku w krzaki i uprawiają seks. Po chwili dziewczyna wydaje dziwne odgłosy.

Chłopak zaniepokojony pyta się, czy coś jej się nie podoba i czy coś źle robi.

Dziewczyna na to:

- Nie, wszystko OK, ale mógłbyś mnie wciągnąć troszkę dalej, bo mi po głowie rowerami jeżdżą.

Edytowane 7 Kwietnia 2014 przez anpart

[sacha]

"Wiedziałam, że to oszustwo! 5

franków za troszkę

szamponu...!"

O ile pamiętam 5Ff=1$, faktycznie drogi szampon  .

[anpart]

Ksiądz jechał samochodem, a chodnikiem szła zakonnica,
zaproponował że ją podwiezie, a ona się zgodziła.
Gdy wsiadła do samochodu, jej habit część nogi odsłonił, a była to noga
piękna i ponętna nadzwyczaj. Wzrok księdza na nodze się zatrzymał
i niewiele brakowało, aby wypadek spowodował. Po odzyskaniu kontroli nad
pojazdem ręka księdza opadła na nogę siostry, a ona zapytała:
- Bracie, czy pamiętasz psalm 129?
A on rękę zabrał i przepraszać począł. Jednakowoż, gdy biegi
zmieniał, ponownie ręka jego na nodze jej spoczęła. A ona ponownie
zapytała:
- Bracie, pamiętasz psalm 129?
A on zawstydził się i ponownie przeprosił. Zatrzymali się u bram
klasztoru, a ona podążyła do środka. On zaś Pismo otworzył i przeczytał
psalm 129:

"Idź dalej przed siebie i szukaj, w górze czeka Cię nagroda".

MORAŁ: Ksiądz, nie ksiądz... Pismo trzeba znać.

[anpart]

Bajka o nowoczesnych rodzicach

Antoni i Marianna nie byli szczęśliwymi ludźmi. Ich nowoczesne i
otwarte umysły narodziły się w kraju, gdzie królowała ciemnota i
przesądy. Ludzie, zamiast iść z duchem postępu, przystawali gdzieś co
i raz, zamyślając się nad przeszłością. Nie patrzyli z optymizmem w
przyszłość, nie chcieli czegoś wciąż zmieniać i eksperymentować.
Nawet dobrotliwe przyjęcie ich kraju do światłej Wspaniałej Europy, nie
pozwoliło całkiem wykorzenić Ciemnogrodu.

Dlatego Antoni i Marianna zaraz po ślubie (naturalnie, cywilnym)
postanowili, że nie będą mieć dzieci. To przede wszystkim mogłoby ich
związek zbliżyć niebezpiecznie do tradycyjnej rodziny, która według
wszystkich światłych i postępowych ludzi, była kulą u nogi tego kraju.
Tak właśnie, „tego kraju”, bo Antoni i Marianna nigdy nie używali
jego nazwy, aby nie być posądzeni o nacjonalizm, ani nawet patriotyzm.

Lecz któregoś dnia zgłosiła się do nich para kobiet kochających
inaczej i poprosiła o spermę Antoniego. Kobiety te chciały założyć
nowoczesną rodzinę, z dwiema matkami, dlatego też Antoni nie mógł im
odmówić. Zapłodnienie się powiodło i po dziewięciu miesiącach
urodziła się śliczna dziewczynka, która dostała na imię Szwecja, na
cześć kraju, który jest bardziej nowoczesny od nowoczesności.

Wieść o dobrym sercu Antoniego i Marianny rozeszła się szerokim echem
w kręgu ludzi postępowych i światłych. Dlatego kilka miesięcy
później zgłosiła się do nich para mężczyzn kochających inaczej i
zaproponowała, aby Marianna została matką ich dziecka. Antoni i Marianna
zgodzili się ponownie, lecz sam akt zapłodnienia nieco się
przeciągnął. Stało się tak, ponieważ mężczyźni owi, jako
zwolennicy pluralizmu i tolerancji, kłócili się przez pół roku, czyja
sperma ma stać się ojcem ich dziecka.

Gdy już jakoś to ustalili, powstał problem, w jaki sposób
przeprowadzić prokreację. Wybrany mężczyzna bowiem wyraził chęć, aby
stało się to metodą tradycyjną. Antoni i Marianna nie protestowali
przeciw temu, bowiem nie chcieli być posądzeni o zabobonną wiarę w
siłę wierności. Niestety, mężczyzna, którego sperma przegrała
rywalizację, okazał się być zazdrosny, co w nowoczesnym świecie jest
dozwolone wyłącznie w związkach jednopłciowych. Miał przy tym argument
nie do zbicia, że sposób tradycyjny jest przestarzały i, rzec by można,
wsteczny, dlatego nie wolno go propagować. I choć rzeczywiście jest
mniej kosztowny, a być może nawet szybszy, to mógłby u dziecka
wywoływać niezdrowe odruchy heteryczne. A tego nikt by przecież nie
chciał.

Do zapłodnienia doszło więc w sposób nowoczesny, ale w czwartym
miesiącu ciąży pojawił się nowy problem. Rozkładowi uległ bowiem
związek mężczyzn kochających inaczej, gdyż okazało się, że
posiadacz zwycięskiej spermy, potrafi kochać normalnie. Spowodowało to,
że miał się również stać ojcem w innym związku, dlatego też do
dziecka tkwiącego w łonie Marianny nie chciał się przyznać pod żadnym
pozorem. Zaś odrzucony mężczyzna był tak zrozpaczony, że zwiedzał
wszystkie lokale świata, przeznaczone dla zrozpaczonych podobnie jak on.

Antoni i Marianna stali się więc pełnoprawnymi rodzicami małego Olafa
(który został nazwany w ten sposób, ze względu na popularność tego
imienia w kraju, który jest bardziej nowoczesny od nowoczesności.)
Zresztą, nie tylko jego, gdyż wkrótce wróciła do nich również mała
Szwecja. Jej obie matki stwierdziły, że skomplikowała ona ich stosunki
partnerskie, wyraźnie zmniejszając przyjemność doznań erotycznych.
Dlatego też muszą teraz obecnie we dwie wyruszyć w podróż dookoła
świata, aby poszukać tam siebie, czyli spróbować się odnaleźć.

Antoni i Marianna nie mogli robić im w tym względzie przeszkód, gdyż
przenigdy nie chcieliby się okazać nietolerancyjni wobec naturalnych
dążeń mniejszości. Pomyśleli przy tym, że nadarza się świetna
okazja, aby zasilić przyszłe światłe i postępowe pokolenie. Dlatego
przyjęli bezstresowy sposób wychowania swoich dzieci, dając im szeroko
rozumianą swobodę, w ramach partnerskiego zaufania.

Lecz życie postanowiło nie rozpieszczać Antoniego i Marianny. Antoni
wkrótce został zredukowany, gdyż jego etat został przeznaczony dla
osób pozostających w bardziej nowoczesnych związkach, niż
przestarzałe, sformalizowane relacje damsko-męskie. Wprawdzie po pół
roku udało mu się znaleźć kolejne zajęcie, ale nie było już ono tak
dobrze płatne. Antoni i Marianna nie mogli więc sobie pozwolić na
opiekunkę do dzieci. Mała Szwecja szła już wprawdzie do szkoły, ale
dla Olafka zabrakło miejsca w przedszkolu.

Dlatego też Antoni i Marianna podjęli jedną z najtrudniejszych decyzji
w swoim życiu. Powierzyli opiekę nad Olafkiem ojcu Antoniego, z którym
już dawno nie utrzymywali kontaktu, aby nie tworzyć wrażenia, że są
zwolennikami tradycyjnej rodziny. I choć dziadek zajmował się nim tylko
dwa lata, wywarł na chłopca niebezpiecznie wsteczny wskutek.

Nauczyciele w szkole byli przerażeni. Mały Olaf nie chodził na lekcjach
po klasie, nie klął, nie mówił im po imieniu i w ogóle nie wydawał
się być zainteresowany postępem. Jako jedyny z klasy postanowił
uczęszczać nie na lekcję etyki, tylko chciał się zapisać na religię.
Przysporzył tym samym dużo kłopotu, bo etat katechety już dawno
zlikwidowano, z powodu braku zainteresowania. Wprawdzie pewne nadzieję
wzbudził w rodzicach fakt wagarów Olafa, ale okazało się, że chodzi on
w tym czasie do kościoła.

Antoni i Marianna usiłowali namówić dziadka, aby spróbował odwrócić
ich dziecko we właściwą stronę. Ale uparty staruszek wciąż odmawiał
i nie pomogły sugestie o możliwości poddania go eutanazji. Wciąż
widywał się z wnukiem i utwierdzał w nim wsteczne poglądy. Sąd
Ostateczny przyjął więc argumenty o konieczności powiększenia majątku
pary naszych bohaterów, w celu lepszego wychowania dzieci, i nakazał jak
najszybszą kremację niebezpiecznego osobnika.

Po wyprawieniu ojca na tamten świat, Antoni i Marianna wynajęli
najlepszych psychologów dziecięcych, aby pomóc nieszczęsnemu Olafowi.
Jednak ich zabiegi nie dawały rezultatu, a najlepszy z nich wybiegł
kiedyś z dziecinnego pokoju ze spuszczonymi spodniami i oświadczył, że
malec jest niereformowalny, ponieważ nie pociągają go wcale starsi
panowie. Miał chyba rację, bo uparty chłopiec, zamiast zwracać się do
rodziców po imieniu, mówił do nich, o zgrozo, „mamusiu” i
„tatusiu”. Zupełnie jak w tradycyjnej, rodzinie, która
wydawała się już odchodzić do historii!

Ale wszelkie granice przekroczył wtedy, gdy oznajmił im, że w
przyszłości pragnie podjąć studia teologiczne i poświęcić swoje
życie Bogu. Rodzice uznali, że należy z nim jak najszybciej poważnie
porozmawiać, a jeśli to nie pomoże, umieścić w zakładzie dla
obłąkanych. Zawołali go więc do swojego pokoju, w trakcie, gdy nieco
większa już Szwecja, odbywała za ścianą udany stosunek ze swym
aktualnym chłopakiem. Antoni i Marianna, jako postępowi rodzice,
oczywiście to akceptowali, wyposażając jedynie młodych w niezbędne
akcesoria, zapobiegające niepożądanej prokreacji.

Odgłosy orgazmów Szwecji miały stworzyć odpowiednią atmosferę do
tego typu rozmowy wychowawczej. Lecz Olafek demonstracyjnie zatkał sobie
uszy, aby okazać brak swojej nowoczesności. Rodzice chcieli już głośno
wyrazić swą dezaprobatę, gdy nagle z pokoju obok wybiegła Szwecja.

- Antek! Mańka! Pękła mu wasza prezerwatywa!

Marianna natychmiast sięgnęła do przydomowej apteczki i wręczyła
pasierbicy środki wczesnoporonne (Szwecja, ze względów zdrowotnych, nie
mogła używać pigułek antykoncepcyjnych). Musiała też ją uspokajać,
że to w gruncie rzeczy nic strasznego, że ona też już kilkakrotnie
pozbywała się w ten sposób kłopotu. Olaf w tym czasie ukrył się w
swoim pokoju i rozmowa wychowawcza uległa przełożeniu. Rodzice
pomyśleli nawet, że ich syn co nieco jednak zrozumiał, bo tydzień
później, ku ich niekłamanemu zadowoleniu, odmówił chodzenia do
szkoły. Dopiero dwa tygodnie potem, gdy Marianna wyrzucała puste już
opakowanie po środkach wczesnoporonnych, zobaczyła, że uległy one przed
rokiem przeterminowaniu.

Natychmiast zabrała więc Szwecję na odpowiednie badania, które
ujawniły jej ciąże. Dziewczynka była mocno przestraszona, ale macocha
uspokoiła ją ponownie, mówiąc o tym, że ten problem można jeszcze
załatwić przy pomocy tradycyjnej (to słowo wypowiedziała cicho, ze
względu na niewłaściwe konotacje) aborcji, która obecnie jest równie
standardowym zabiegiem, jak usunięcie odcisków ze stóp. Zaraz też
zapisała pasierbicę na zabieg, który miał się odbyć za trzy
tygodnie.

Niestety, Antoni i Marianna, ku własnej zgubie, nie zauważyli, że Olaf
coraz częściej przebywa ze swą siostrą. Wprawdzie Szwecja ciągle
wyrzucała go ze swojego pokoju, ale to tym bardziej uśpiło ich
czujność. Byli bowiem przekonani, że jeśli, raczej dotąd zgodne
rodzeństwo, zaczyna się kłócić, to łatwiej zrozumie, że nie można
znaleźć oparcia w tradycyjnej, opresywnej rodzinie.

Zabieg udał się znakomicie, ale dwa tygodnie później wyszła na jaw
straszna prawda. Otóż mały Olaf namówił Szwecję na udanie się do
spowiedzi w jednym z ostatnich kościołów, które istniały zresztą już
tylko w tym kraju. Efektem tego była decyzja dziewczynki o wstąpieniu do
zakonu! A działo się to jeszcze w czasach, kiedy nie było to wprost
zabronione przez prawo. Lecz już wtedy od wielu lat istniała społeczna
umowa, że w ramach tolerancji, należy pozwolić umrzeć ostatnim mnichom,
by zakony zniknęły w ten naturalny sposób.

Wprawdzie Szwecja miała tylko trzynaście lat, ale rodzice, zgodnie z
prawem, nie mogli jej niczego zabronić. Wyjątkiem było jedynie
okoliczność, która mogła doprowadzić do uwstecznienia dziecka. Ale i
wtedy mogło ono złożyć do specjalnych sądów zaskarżenie, które
było rozpatrywane w trybie pilnym, czyli od ręki.

Sąd w tym przypadku, oczywiście, przychylił się do zdania rodziców.
Ale ponieważ zdarzyło się tak po raz pierwszy od pięciu lat, sprawa
odbiła się szerokim echem (poprzednio odmówiono synowi, pragnącemu
współżyć z matką, zaznaczając jednocześnie, że gdyby było to jego
macocha, miałby do tego pełne prawo). Rozgłos dodatkowo powiększył
temat sporu, również od dawna niespotykany. Wkrótce nie tylko cały
kraj, ale również Wspaniała Europa, nie mówiły o niczym innym.
Zewsząd odezwały się głosy Autorytetów Moralnych, które jednoznacznie
twierdziły, że wina tkwi przede wszystkim w rodzicach, oraz w tym kraju,
z którego pochodzili.

Opinia publiczna w całej Wspaniałej Europie domagała się procesu i
przykładnego ukarania rodziców. Nastrojów nie uspokoiła nawet eutanazja
nieszczęsnego spowiednika dziewczynki (na szczęście przekroczył już
wiek, w którym była ona dozwolona w trybie przymusowym) i przekazanie
jego świątyni na rzecz prężnie rozwijającej się w tym kraju
wspólnoty muzułmańskiej. Nie powiodła się też próba przejścia
Antoniego i Marianny z ateizmu na islam, bo uznano, że tak światła i
nowoczesna religia, nie może być zanieczyszczana przez tak uwstecznione
elementy.

Dlatego wkrótce doszło do pokazowego procesu. Choć były z tym pewne
problemy, bo adwokaci bali się podjąć obrony tak ryzykownych klientów.
Lecz Autorytety Moralne przekonały wszystkich, że w tym przypadku prawo
do obrony nie jest konieczne, gdyż wina Antoniego i Marianny jest zbyt
oczywista.

Oskarżycielem został słynny prokurator, wieloletni obrońca praw
dziecka, prywatnie właściciel chóru chłopięcego. Błyskawicznie
odszukał on biologicznych współrodziców dzieci, którzy przerażeni
ogromem zbrodni popełnionych na ich potomkach, zgodzili się świadczyć
przeciw Antoniemu i Mariannie. W trakcie przesłuchań wyznali, że
oskarżeni w podstępny sposób zapewniali ich, iż Szwecja i Olaf zostaną
wychowani na porządną lesbijkę i geja. Dlatego oni oddalili się od
miejsca pobytu swych dzieci, aby zgodnie z wymaganiami nowoczesności, móc
realizować siebie. A teraz już nawet nie mogą się zająć Szwecją i
Olafem, bo przebywanie z tak uwstecznionymi osobnikami, naraziłoby ich
wrażliwość na depresję.

Przysłowiowym gwoździem do trumny stało się niniejsze opowiadanie, w
którym autor, mówiąc o parzę głównych bohaterów, jako pierwszego
wymieniał zawsze Antoniego, czyli mężczyznę. To świadczyło niezbicie,
że ich tradycyjność jest wręcz porażająca i zagraża całemu bytowi
Wspaniałej Europy.

- Jak długo jeszcze – rozpoczął swą mowę końcową prokurator –
będziemy w tym kraju pozwalali się szerzyć ciemnocie i zabobonom? W
trakcie całego procesu wina Marianny i Antoniego, została wykazana
niezbicie. Zresztą i sami oskarżeni przyznali się do niej szczerze. I
choć wyrazili skruchę, my nie mamy prawa być pobłażliwymi...

Wkrótce potem ogłoszono wyrok:

„W imieniu Wspaniałej Europy, której nowoczesność postępowość
i tolerancja są naczelnymi zasadami, wywiedzionymi jeszcze z pism Platona
i Arystotelesa, My, Sąd Ostateczny, ogłaszamy co następuję: likwidacji
podlegają wszelkie zakony, kościoły chrześcijańskie, jako siedliska
obłudy i ciemnogrodu. Ich majątek zostaje w całości przekazany
tolerancyjnym religiom islamu, hinduizmu, buddyzmu i reiki.

Choć zawsze walczyliśmy z nikczemną karą śmierci, to przecież
dotyczyła ona zwykłych przestępców, którzy mogli zabić co najwyżej
kilku ludzi. Lecz tu popełniono zbrodnię przeciw tolerancji! A kto
popełnia taką zbrodnię, tak jakby zabijał całą ludzkość! A tego nie
możemy tolerować! Oskarżeni, Marianna T. i Antoni W., są w wieku zbyt
młodym, by zostać poddani standardowej eutanazji. Zostają więc skazani
na karę śmierci w okropnych męczarniach, którą to karę wyjątkowo
przywracamy. Ich majątek w całości, po połowie, przekazujemy
biologicznym współrodzicom ich dzieci, jako słuszną rekompensatę, za
straty moralne, jakich doznali w wyniku działania oskarżonych.

Córka ich, Szwecja, zostanie w celach resocjalizacyjnych, przekazana
najlepszym specjalistom zatrudnionym w Domach Uciech Publicznych. To
ostatecznie powinno ja przekonać o nieistnieniu chrześcijańskiego Boga.
Olaf zaś wstąpi do chóru chłopięcego z internatem, gdzie otoczony
troskliwą opieką dyrygenta i kolegów, powinien również wrócić do
stanu równowagi erotycznej, najważniejszej w życiu każdej jednostki
ludzkiej.”

Obrońcy Praw Człowieka i Autorytety Moralne nie mogły wyjść z podziwu
nad Światłością i Mądrością Sądu Ostatecznego. Wszystkie stacje
telewizyjne przeprowadziły transmisję publicznej egzekucji An... o,
przepraszam, Marianny i Antoniego. Odbyła się ona poprzez spalenie na
stosie. Miało to ich na moment przed śmiercią jeszcze raz oświecić i
uwidocznić im zgrozę popełnionych zbrodni.

[MIGOTKA]

smutne co nas czeka jeśli nie oprzytomniejemy 

[anpart]

Pani pyta dzieci :
Kasiu kim jest twoja mama ?
Moja mam jest tirówką i niczego nam w domu nie brakuje -odpowiada Kasia
Grzesiu a kim jest twoi tatuś ?
Mój tatuś jest policjantem i kontroluje samochody i nic nam w domu nie brakuje-odpowiada
Jasiu a kim jest twój tatuś ?
Mój tatuś jest kierowcą i gdyby nie te dwie k....y wcześniej to też niczego by nam w domu nie brakowało - odpowiada Jaś

 

 

 

Edytowane 9 Kwietnia 2014 przez anpart

[anpart]

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=toe7vHeHeSM

 

 

 

 

 

Edytowane 9 Kwietnia 2014 przez anpart

[szczypak]

[anpart]

Policjanci wezwani na miejsce zdarzenia oglądają ciało kobiety w wieku
mocno zaawansowanym. Ciało znajduje się w ubikacji - z głową w sedesie
przytrzaśniętą deską klozetową. Policjanci postanawiają przepytać
gospodarza domu na okoliczność zdarzenia.
- Czy znał pan denatkę?
- Tak, to moja teściowa.
- Mieciu, sprawa jasna, pisz! Przyczyna zgonu: śmiertelne zatrucie
domestosem podczas czyszczenia toalety.
====================================

Rysiu wsiadł do tramwaju i przysiadł się do zakonnicy. Bardzo mu się
spodobała i zaczął ją bajerować, ona jednak zgasiła go słowami:
- Wybacz, nie mogę oddać się mężczyźnie, ponieważ jestem oddana tylko i
wyłącznie Bogu.
Na następnym przystanku wysiadła, tramwaj dojechał do pętli, a gdy
zdołowany Rysiu wysiadał, tramwajarz zaczepił go mówiąc:
- Słuchaj, mogę ci powiedzieć o tej zakonnicy coś, co cię zainteresuje...
- Tak, co takiego? - odparł podekscytowany Rysiu
- Ona ma taki zwyczaj, ze często o północy można ją zastać samotnie
modlącą się i medytującą na cmentarzu.
Rysiowi nie trzeba było dwa razy powtarzać.
Ubrał się w białą szatę, którą pomalował odblaskową farba, przykleił
sobie sztuczną brodę i o północy
wyruszył na cmentarz.
Było ciemno, ale dostrzegł kształty klęczącej
Zakonnicy i przemówił do niej:
- To ja Bóg - twoje modły zostały wysłuchane, wybrałem
Ciebie i chcę żebyś mi się oddała.
- Och panie, dobrze - odparła zakonnica - ale proszę, zróbmy to analnie,
bo w klasztorze matka przełożona przeprowadza rutynowe
kontrole dziewictwa!
Uradowany Rysio zabrał się do dzieła, a po skończonej zabawie zerwał z
siebie szatę i krzyknął z uśmiechem:
- Ha! Ha! To ja Rysio!!!...
Widząc to zakonnica zerwała sutannę i krzyknęła z uśmiechem:
- Ha! Ha! To ja tramwajarz!!!

[anpart]

Pozory mylą.

 

 

 

http://img.myepicwall.com/2014/04/0740f50082c02f2f96fca43510a123dc.gif

 

Coś na dobry początek dnia dla panów.

http://jebzdzldy.pl/obr/184019/kompilacja-seksownych-dziewczyn

Edytowane 10 Kwietnia 2014 przez anpart

[ro-sz]

https://www.youtube.com/watch?v=UjUZrgG37tg

 

 

Edytowane 10 Kwietnia 2014 przez ro-sz

[ro-sz]

https://www.youtube.com/watch?v=UjUZrgG37tg

[anpart]

Akademia Medyczna w Lublinie. Egzamin z neurologii zdaje student Leszek (niewysoki, grubawy, rudy, cecha charakterystyczna: brak lewego ucha).
- Jeśli rozpozna pan trzy mózgi, będzie piątka - zapowiada profesor. - Czyj to mózg?
- Inżyniera, specjalizacja budowa autostrad.
- Po czym pan wnosi?
- Dużo bruzd, ale wszystkie chaotycznie rozłożone.
- OK. A ten?
- Bankowiec, specjalizacja - udzielanie kredytów.
- Skąd ta konstatacja?
- Dużo bruzd, ale wszystkie poskręcane w lewo.
- Dobrze, a ten mózg czyj jest?
- Żołnierz, podoficer w jednostkach zapasowych.
- Brawo, dlaczego?
- Prawie płaski mózg, jedna bruzda, na dodatek połączona.
- Zdał pan, panie Leszku. Stawiam czwórkę.
- A czemu nie piątkę?!
- Bo się pan pomylił przy mózgu oficera. To nie bruzda, tylko ślad po czapce.

[joah12345]

W jakim dziale rosjanie szukają tapety na ścianę ?
.
.
.
.
.
.
.
W dziale dywanów. 

[anpart]

Trzech kolesi złapało złotą rybkę. Rybka, jak ma w zwyczaju mówi: 
- Uwolnicie mnie, a spełnię każdemu z was po trzy życzenia. 
Kolesie pogłówkowali, po chwili mówią - Okiej. 
Pierwszy zapodaje: 
- Ja to bym chciał mieć piękny dom w Bieszczadach, do tego konto z 10
milionami dolarów i piękną żonę. Rybka mówi:- Done. 
Drugi mówi: 
- A ja chcę mieć udziały w wielkim, międzynarodowym koncernie, ekskluzywną
restaurację w centrum stolicy i 2 mulatki. Rybka odpowiada: - No to masz. 
Trzeci facet zastanawia się przez chwilę i zaczyna wymieniać: 
- A ja to bym chciał, żeby lewa ręka mi ciągle wirowała nad głową, prawa
ręka żeby się gibała wzdłuż ciała a głowa żeby ciągle waliła w przód i w
tył. 
Rybka na to: Stary, mogę to zrobić, ale jesteś pewien? Wiesz, masz trzy
życzenia i możesz prosić o wszystko. 
Trzeci facet odpowiada: 
- Taaak, jestem pewien: lewa ręka ciągle wiruje nad głową, prawa się giba
wzdłuż ciała, a głowa nap**** ciągle w przód i w tył. 
Rybka klasnęła płetwami i stało się. 
Po roku spotykają się ci sami trzej faceci, by poopowiadać. 
Pierwszy mówi: 
-Paaaanowie, jest zaj***! Cisza, spokój, dobra i piękna żona, i żyję z
procentów. 
Drugi opowiada: 
- A ja mam wch** kasy, jestem wiceprezesem zarządu i dzień w dzień rucham 2
mulatki. 
A trzeci facet, stojąc i wymachując kończynami bełkocze: 
- K*****, chyba źle wybrałem!

[Gabriel Kozdraś]

Gdyby ktoś nie zdążył ze spowiedzią przed Świętami

http://www.ojciec-dyrektor.de/grzechy0.htm

[anpart]

Rzecz się dzieje na jakiejś tam politechnice w Rosji. Pierwszy rok, 
wykład z materiałoznawstwa. Profesor pokazuje studentom celofan. 
-Eta cjełofan. 
Studenci nic nie kumają. Drapią się w głowy 
-Kak eta zapomint'? 
Profesor bierze pierwszego z brzegu studenta i pyta: 
-U was jest' dziewoczka? 
-Da. 
-I szto wy dziełajetie? Wy cjełujeties'. Cjełowat' - cjełofan. 
-Aaa, kak prosta! 
Nadeszła sesja. Student idzie na egzamin. Pokazują mu celofan i pytają: 
-Szto eta? 
Student nie może sobie przypomnieć. Myśli, myśli, w końcu skojarzył 
wykład. 
-Momient, u mienia dziewoczka i szto my dzielajem? Eta jebonit!